ระหว่างทาง...ของการเดินถอยกลับ

ระหว่างทาง.. ของการเดินถอยกลับ

เคยไหม..ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า...

แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ

เคยไหม..ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ

กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย...

ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น...

หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา

เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้...

ความทุกข์เข้ามาทดแทน วันเวลาแห่งความสุขของคุณ..จนหมดสิ้น...

ความคาดหวังคือปัจจัยหลักของความทุกข์

ความฝันบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์

ชีวิตคนเรามีปัญหา เพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไป...

ทุก ๆ วันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมา เพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบ

ฟาดฟันกับปัญหา...

หากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมาพร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง...

หากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่...

แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้...

ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวด

เอาเข้าจริงในโลกใบนี้...เราจะมีใคร ?...

ใครที่เป็นของเราจริง ๆ ...เกิดมาเพื่อเราจริง ๆ ...

บทเรียนของการเดินถอยหลัง...

ทำให้รู้ว่าความคาดหวังมักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอ...

เราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึก...

คอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง...คอยรับเมื่อเราล้ม..

แล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตาย...

มีลมหายใจของกันและกันอย่างอบอุ่น

แต่ในโลกของความเป็นจริงก็คือ...เราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้...

หายใจด้วยตัวเองให้ได้...ลุกด้วยตัวเองให้ได้...

อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่น...

เป็นเพียงส่วนประกอบ ที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์...

เราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้ แม้ไม่มีส่วนประกอบนั้นก็ตาม...

ฉันได้เรียนรู้ว่า...ความฝันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงได้เพื่อลดความเจ็บปวดในชีวิต...

เช่นเดียวกับความรัก...

สิ่งที่เรามอบไปอย่างทุ่มเท..โดยไม่เคยคิดถึงความผิดหวังที่จะตามมา...

มักทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน...

ความรัก...เปลี่ยนแปลงได้...

รอยเท้าของเราเหยียบย่ำไปท่ามกลางความสับสน

บางครั้งเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วขึ้น...บางครั้งกลับเดินช้าลง...

ทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่วาดหวังไว้เสียที...

เพราะเราควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้...

ความคิดของเขา..อาจทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน..

แต่เราก็ยังจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่..เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น..

ดังนั้นเมื่อมีน้ำตา..และตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงอย่าหันกลับไปทางเดิม...

เพราะเรากำลังจะเดินจากมันมา..อาจไม่ใช่เขาหรือเราเป็นคนไม่ดี...

แต่ในบางเรื่อง..ก็อาจมีเหตุผลมากกว่าหนึ่งอย่าง...

อย่าพูดว่าเราทำเพื่อเขา...แต่กลับเอาตัวของเราเป็นที่ตั้ง...

เพราะนั่นไม่ใช่รักที่แท้จริง!...

ถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไป...

มองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่...แล้วหัดเดินให้ช้าลง...